به راستي چرا در قيامت همه از هم فرار مي‌کنند؟

به راستي چرا در قيامت همه از هم فرار مي‌کنند؟

مجموعه: اصول و فروع دين

در قيامت اعمال صالح به كمك شما مي‌آيند
محاسبه اعمال به معناي اين است که اگر انساني کار بدي انجام داد به حساب مي‌آيد و اگر کار خوبي هم انجام داد ضبط مي‌گردد: "فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ "(7-8 زلزلة)
در اين فرصت به گوشه اي از آيات پيرامون محاسبه اعمال اشاره خواهد شد :
1 ـ "وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَآئِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنشُورًا
اقْرَأْ كَتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا
"[إسراء، 13ـ 14]
و سرنوشت (نيك يا شوم عمل) هر انسانى را (كه از غيب برايش مقدر شده و به سويش پر زده، همانند طوقى) در گردنش لازم و ثابت كرده‏ايم، و در روز قيامت نوشته‏اى را براى او بيرون مى‏آوريم كه آن را باز و گشوده ديدار خواهد كرد.
(به او گفته مى‏شود) كتاب (اعمال قلبى و بدنى) خود را بخوان، تو خود كافى هستى كه امروز حسابرس نفس خود باشى.

 2 ـ «وَكُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ
وَكُلُّ صَغِيرٍ وَكَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ » [قمر،52ـ53]
و هر چه آنها به جا آورده‏اند (از عقايد و اعمال) در نوشته‏ها (در كتاب‏هاى عمل شخصى آنها و كتاب عمومى لوح محفوظ) ثبت است.
و هر كوچك و بزرگى (از عمل‏ها در آن) نوشته شده است.

 3 ـ «كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ  ، وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ  ، كِتَابٌ مَّرْقُومٌ  ، ... كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ  ، وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ، كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ، يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ » [مطففين، 7ـ21 ] ؛
چنين نيست (كه مى‏پندارند حسابى نيست)، بى‏ترديد نوشتار و كارنامه كيفرى فاجران در سجّين است ،و تو چه مى‏دانى كه سجّين چيست ، نوشتار (جامع) رقم‏خورده‏اى است (كه مجازات اعمال همه فاجران در آن است ، ... چنين نيست (كه حسابى در كار نباشد)، همانا نوشتار و كارنامه پاداش نيكان در علّيّين است، و تو چه مى‏دانى كه علّيّين چيست ،
نوشتار (جامع) رقم‏خورده‏اى است (كه پاداش‏هاى نيكان در آن است)،
كه مقربان آن را مى‏بينند و فرشتگان در نزد آن حاضر مى‏شوند.
بديهي است که محاسبه اعمال همه بندگان عين عدالت است، اما اين محاسبه به معناي اين است که اگر انساني کار بدي انجام داد به حساب مي‌آيد و اگر کار خوبي هم انجام داد ضبط مي‌گردد : "فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ " [6و7زلزلة] ؛
پس هر كه هم وزن ذره‏اى كار خير كند (جزا يا تجسم خارجى) آن را مى‏بيند ، و هر كه هم وزن ذره‏اى كار شركند آن را مى‏بيند.

 ذره‌ها در قيامت محاسبه مي‌شوند
«فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا »؛( زلزلة: 7)
همين چيزهايي که در فضا و در نور آفتاب معلقند و ديده مي‌شوند، ذره هستند. اين آيه قرآن بيانگر اين موضوع است که اگر شما کار کنيد و تلاشي کنيد، حتي به اندازه يک ذره ضايع نخواهد شد.
فرض بفرماييد که شما ساعت کارتان تمام شده و پنج دقيقه اضافه مي‌مانيد که نه مدير مي‌فهمد، نه بالادست مي‌فهمد، نه در سوابق اثر مي‌گذارد و نه اضافه کار مي‌دهند؛ اما خدا و کرام‌الکاتبين اين پنج دقيقه را مي‌بينند و آن را در پرونده شما ثبت مي‌کنند؛ که اين آقا بعد از ساعت خدمت، چون ديد اين کار مانده است، پنج دقيقه بيشتر کار کرد. چنين چيزي را ما در هيچ جا، غير از عرصه دين و ايمان ديني، سراغ نداريم.

يک‌جا پول خوبي سر راه فردي  قرار مي‌گيرد؛ يک رشوه، هديه، و او مي‌تواند بدون اين که هيچ برگه و اثر انگشتي جا بگذار، امضايي بدهد و اين پول را بگيرد ؛ اما محض رضاي خدا نمي‌گيرد ؛ با اينکه مي‌تواند و هيچ کسي از اين ماجرا خبردار نمي شود اما چون مي‌داند که خداوند در همه حال نظاره گر اعمال او است ، از آن پول حرام و عمل خلاف مي گذرد.

اين را بدانيم و يقين داشته باشيم که همه اين رفتارهاي ما ثبت مي‌شود و آن وقتي به کار ما مي‌آيد که «يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
روزى كه آدمى از برادرش مى‏گريزد ،و از مادر و پدرش ،و از همسر و پسرانش ،براى هر انسانى در آن روز حال و كارى خواهد بود كه او را به خود مشغول دارد»( عبس: 34-37) است.
آن روز، روزي که انسان از برادر خودش به خاطر کثرت التهاب، شدت، اضطراب و آشفتگي حاکم بر روز قيامت و حساب و جزاي الهي و مو از ماست کشيدن الهي مي‌گريزد؛ آن روز چنان سنگين و سخت است که «... يَوْمًا يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِيبًا : .. كودكان را (از شدت هول) پير سپيدمو كند پرهيز خواهيد كرد؟ »؛( مزمل: 17) جوان را پير مي‌کند؛ انسان در آن روز از پدر و مادر خودش و از بچه‌اش و از همسر خودش مي‌گريزد.

 به راستي چرا در قيامت همه از هم فرار مي‌کنند؟
«لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ »؛ هر کسي به قدر خودش گرفتاري دارد که همان گرفتاري خودش برايش بس است و مجال اين نيست که به فکر کس ديگري باشد.

چهره شناسي به روايت قرآن
در آن روز و در آنجا، «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ : چهره‏ هايى در آن روز خرم و شاداب است»( قيامت: 22) چهره‌هايي شادند؛ چهره‌هايي گرفته.

منابع:
سايت حوزه
پرسمان