نماز خوف چگونه خوانده مي‌شود؟

نماز خوف چگونه خوانده مي‌شود؟

مجموعه: داروخانه معنوي

 دربار? نماز خوف توضيح دهيد و چگونه خوانده مي‌شود؟
1. نماز خوف، از نمازهايي است که به تصريح قرآن مجيد در يکي از غزوات تشريع شده است که اين غزوه در سال چهارم[1] يا پنجم و يا ششم[2] هجرت بوده و اين نماز با کيفيت مخصوصي خوانده مي‌شود.

در قرآن کريم خداوند خطاب به پيامبر اسلام(ص) به چگونگي نماز خوف اشاره نموده است: «و هنگامى که در ميان آنها باشى، و (در ميدان جنگ) براى آنها نماز را برپا کنى، بايد دسته‌اى از آنها با تو (به نماز) برخيزند، و سلاح‌هايشان را با خود برگيرند و هنگامى که سجده کردند (و نماز را به پايان رساندند)، بايد به پشتِ سرِ شما (به ميدان نبرد) بروند، و آن دسته ديگر که نماز نخوانده‌اند (و مشغول پيکار بوده‌اند)، بيايند و با تو نماز بخوانند آنها بايد وسايل دفاعى و سلاح‌هايشان (را در حال نماز) با خود حمل کنند (زيرا) کافران آرزو دارند که شما از سلاح‌ها و متاع‌هاى خود غافل شويد و يکباره به شما هجوم آورند.

و اگر از باران ناراحتيد، و يا بيمار (و مجروح) هستيد، مانعى ندارد که سلاح‌هاى خود را بر زمين بگذاريد ولى وسايل دفاعى (مانند زره و کلاه­خود را) با خود برداريد خداوند، عذاب خوارکننده‌اى براى کافران فراهم ساخته است».[3]
با توجه به آيه بالا و روايات[4] روش خواندن نماز خوف در منابع فقهي چنين آمده است: نماز خوف در حال جنگ، در نماز دو رکعتي (صبح) و نمازهاي چهار رکعتي (ظهر، عصر، عشاء) –به صورت شکسته و دو رکعتي- به اين صورت خوانده مي‌شود: لشکر اسلام دو دسته شوند و امام جماعت با يک دسته از آنها نماز را شروع کند و يک رکعت را با آنها بخواند آنگاه اين دسته خود فوراً رکعت ديگر را بجا آورده و سلام دهند و به جنگ روند تا دسته بعدى بيايند و امام جماعت همچنان نشسته باشد تا آنها بيايند و رکعت دوّم را با اين دسته دوم شروع کند و پس از بجا آوردن دو سجده، در حال تشهد بنشيند تا آنها رکعت بعدى را بجاى آورند و تشهد و سلام را با يکديگر بدهند. در نماز مغرب‌؛ امام جماعت دو رکعت را با يک دسته و رکعت ديگر را با دسته ديگر بخواند و در تقديم و تأخير مختار است.[5]

ياد آوري مي‌شود که امروزه به جهت تغيير سبک جنگ‌ها  و فقدان جنگ تن به تن، نماز خوف کاربرد چنداني ندارد.
[1]. ابن اثير،: أسد الغابة، ج 1، ص 29، دار الفکر، بيروت، 1409 ق/1989م؛
[2]. ابن کثير، البداية و النهاية، ج 4، ص 83، دار الفکر، بيروت، 1407 ق/ 1986 م  
[3]. نساء، 102: «وَ إِذا کُنْتَ فيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَ لْيَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْيَکُونُوا مِنْ وَرائِکُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى‏ لَمْ يُصَلُّوا فَلْيُصَلُّوا مَعَکَ وَ لْيَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذينَ کَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِکُمْ وَ أَمْتِعَتِکُمْ فَيَميلُونَ عَلَيْکُمْ مَيْلَةً واحِدَةً وَ لا جُناحَ عَلَيْکُمْ إِنْ کانَ بِکُمْ أَذىً مِنْ مَطَرٍ أَوْ کُنْتُمْ مَرْضى‏ أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَکُمْ وَ خُذُوا حِذْرَکُمْ إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْکافِرينَ عَذاباً مُهيناً».  
[4]. ر.ک: شيخ حرّ عاملي، وسائل الشيعة، ج 8، ص 433 – 439، مؤسسه آل البيت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق.
[5]. برگرفته از «مؤذن امام حسين(ع) در کربلا و روز عاشورا»، سؤال 30295.

منبع:islamquest.net