دعواي کودکان آن ها را آماده روبرويي مشکلات در آينده مي کند

دعواي کودکان آن ها را آماده روبرويي مشکلات در آينده مي کند

مجموعه: روانشناسي کودکان

خواهر و برادرها از سن کم با نظرات هم مخالفت مي کنند که در بسياري از موارد اين مخالفت ها به شکل دعوا ظاهر مي شود. به زبان ديگر دعوا، يکي از مزاياي داشتن خواهر يا برادر در خانه است. چون چنين کودکي، قبل از ورود به جامعه، خواهر يا برادري داردکه با او اختلاف سليقه و اختلاف نظر دارد و با درگيري هايي روبرو مي شود که بايد سعي کند آنها را حل کند.

بسياري از واليدن از اين دعواها هراس دارند و نگران هستند اما والدين بايد به فرزندان خود اجازه رويارويي با چنين مشکلاتي را بدهند.

بچه ها با هم دعوا مي کنند. به همين سادگي. اين رفتار کاملاً عادي است. والدين معمولاً نمي دانند چه زمان بايد اجازه بدهند دعواي کودکان روند عادي خودش را طي کند و چه زمان بايد دخالت کرده و وارد عمل شوند. بچه ها ممکن است به احمقانه ترين دلايلي که واقعاً غيرمنطقي به نظر مي رسند با هم دعوا کنند—دلايلي که ممکن است حتي براي والدين خنده دار باشد—اما به نظر بچه ها دلايل خوبي براي دوست شدن يا دعوا کردن با همديگر است.

دعوا ، کودکان را براي آينده آماده مي کند. اگر دعوا يا بحث ميان کودکان، کلامي بود، بهتر است والدين و بزرگ ترها دخالت نکنند و به شما توصيه مي کنيم که به هيچ وجه نقش قاضي را در اين ميان بازي نکنيد.

البته اين توصيه بايد با اين احتياط همراه باشد که در دعواي آنها با هيچ آسيبي (جسمي، احساسي يا فکري) همراه نباشد. در اين موارد حتماً بايد مداخله کنيد. اما بيشتر دعواهاي بچه ها فقط کل کل و مشاجره عادي است و مداخله والدين فقط حل کردن مشکل توسط خود بچه ها و آشتي کردنشان را کندتر مي کند. خيلي وقت ها دعوا کردن راهي براي بچه ها براي جلب توجه است و براي بعضي از آنها، توجه منفي از توجه نکردن بهتر است.

مثلا عده اي هميشه به فرزند کوچک تر مي گويند که: «تو بايد به برادر يا خواهر بزرگ تر خود احترام بگذاري.» يا به فرزند بزرگ تر مي گويند که: «تو بايد رعايت کني، هر چه باشد تو بزرگ تر هستي.» با اين کار، کودک نسبت به والدين خود احساس منفي اي پيدا مي کند. اگر جنگ و دعواي کودکان، به زدو خورد کشيده شد، قبل از آسيب رساندن به خودشان يا وسايل، آنها را از هم جدا کنيد. بهتر است هر کدام از آنها نيم ساعت در محيطي جدا از هم بمانند و اجازه هيچ ارتباطي با هم نداشته باشند.

بعد از نيم ساعت، هم به آنها بگوييد اگر دوباره دعوا کنند، ديگر اجازه بازي ندارند. ما به عنوان والدين، بايد مراقب نوع درگيري هاي خود در خانواده باشيم. کودکان از مشاهده هاي خود، مطالب زيادي در ذهن ثبت مي کنند. بحث يا فحاشي و دعوا ميان همسران در حضور کودکان، باعث الگوپذيري آنها مي شود. در درجه اول بايد خودمان و شيوه روابطمان را اصلاح کنيم و بعد، انتظار چنين رفتارهايي را از کودکان خود داشته باشيم. در بعضي موارد، والدين، رفتار غلط را به کودک خود آموزش مي دهند. مثلا وقتي فرزندشان به خانه مي آيد و تعريف مي کند کسي او را زده است، کودک را تحقير مي کنند و به او ياد مي دهند که اگر کسي تو را زد، تو هم بايد او را بزني. با اين کار، پرخاشگري را به کودک آموزش مي دهند که کار غلطي است.

دنبال مقصر نگرديد

يکي از دام هايي که ممکن است والدين در آن گرفتار شوند اين است که تلاش کنند بفهمند چه کسي دعوا را شروع کرده است، و کي چه گفته است و بعد چه چيز باعث بدتر شدن دعوا شده است. ما به شما توصيه مي کنيم در دعواهاي کودکان به دنبال مقصر نباشيد.

جانب گيري کردن يا تعيين مجازات هاي متفاوت زمينه را براي برچسب قرباني و قلدر زدن فراهم مي کند. در اکثر موارد، مجازات بچه ها بايد يکسان باشد: بدون هيچ استثنا. هدف بايد اين باشد که ميل به برد و باخت را در دعواهاي بچه ها از بين ببريد.

آموزش بهترين راه جلوگيري از دعواهاي کودکان است

حتي بچه هاي خيلي کوچک مسائل ابتدايي عدالت و جنگ نکردن را درک مي کنند. درمورد دعوا کردن و راه هاي ديگر براي حل مشکلات با فرزندانتان صحبت کنيد. هميشه قوانيني براي کارهايي که براي حل مشکلاتشان مي توانند بکنند و نمي توانند بکنند تعيين کنيد )مثلاً داد کشيدن، گريه کردن، زد و خورد). از آنها بخواهيد ايده هاي خود را مطرح کنند و بعد امتحانشان کنند. ممکن است از راهکارهايي که پيشنهاد مي کنند متعجب شويد ولي آنها خودشان خوب مي دانند که چه چيزي برايشان موثرتر است. بچه هاي يک خانواده هميشه سر اينکه شب چه فيلمي تماشا کنند دعوا داشتند.

والدين گفتند که دخالتي در اين قضيه نمي کنند اما هر فيلمي که هر دو بچه ها تمايلي به ديدن آن نداشتند را در ليست “نديدني ها” قرار مي دادند. اگر بچه ها همه فيلم هايي که پيشنهاد مي شد را رد مي کردند، آنوقت آن شب بدون ديدن فيلم بايد مي خوابيدند. بعد از اينکه اين اتفاق يکبار افتاد، خواهر و برادر تمايل بيشتري براي توافق کردن سر يک فيلم پيدا کردند.

از آنجا که بيشتر خانواده ها، وعده شام را در کنار هم صرف مي کنند، زمان مناسبي است که هر کدام از اعضا در مورد خودشان حرف بزنند. پدرومادر مي توانند با بيان غيرمستقيم به کودکان خود بياموزند که چگونه مي توان عصبانيت را کنترل کرد. مثلا پدر مي تواند ماجرايي در مورد اينکه چگونه ناگهان از کسي عصباني شده اما سعي کرده خودش را از محيط دور کند تا درگيري پيش نيايد، تعريف کند. اين کار غيرمستقيم به کودکان آموزش مي دهد که چگونه خشم خود را کنترل کنند. در مورد بچه هاي کوچک تر (زير ?? سال)، قصه خواني يا عروسک بازي هم روش خوبي براي آموزش غيرمستقيم است. مي توان قصه اي را براي آنها در مورد اينکه چگونه مثلا دو خرس بر سر کوزه عسلي دعوا کردند تعريف کرد و از کودک خواست قصه را ادامه دهد و راهي پيدا کند که دعواي دو خرس تمام شود.

بعد مي توانيم راه حلي را که او بيان کرده با هم بررسي کنيم و ببينيم که راه درستي است يا نه. مهم است که به کودک اجازه بدهيم از ذهنش کمک بگيرد و راه حلي به او ندهيم. اين کار روش خوبي براي آموزش کودکان کم سن و سال است. مي توان به کودک گفت حالا از راه حل خودت در دعواي با خواهرت هم مي تواني استفاده کني. به اين ترتيب احساس آرامش مي کند و به کمک راه حل خودش، موضوع يا مشکل خود را حل مي کند.

منبع: ني ني سايت