مهمانان هميشگي خانه‌ي ما

مهمانان هميشگي خانه‌ي ما

مجموعه: روانشناسي کودکان

گاهي کارهاي خانه که تلمبار مي شود ، واقعا خسته کننده است و از همه بدتر اينکه ،يک نفر و در بيشتر مواقع مادر خانواده بايد کارهاي بقيه ي افراد را انجام دهد.گاهي پدر هم به او کمک مي کند اما بچه ها انگار مهمانان هميشگي اند و هر چه مادر تلاش مي کند تا آنها را به نوعي در قبال وظايفشان مسئوليت پذير کند ، اما بي فايده است.مشکل فقط اين روزها نيست که آنها کودک اند ، اگر امروز نتوانند از عهده ي کارهاي شان بر آيند ، فردا نيز بزرگسالاني نصفه و نيمه مي شوند.

ترفند هاي زير را بکار ببريد تا فرزندان تان با شما در انجام کارهاي خانه همکاري کنند.

*به فرزندتان بگوييد که کارهاي خانه اختياري نيست و به شکايت آنها گوش نخواهيد داد و واقعاً هم اين کار را انجام دهيد.

*با تحسين و اظهارنظر مثبت، عزت نفس کودک را تقويت کنيد

*بگوييد کارکردن تا چه اندازه موجب شادي و آسايش شما مي‌شود.

*کارکردن، هم براي کودک و هم براي ساير اعضاي خانواده، مفيد و سودمند است.

*ارزيابي و بازرسي را به‌نحوي خوشايند انجام دهيد.

*حتي ناچيز‌ترين دستاوردها را تأييد و ستايش کنيد.

*به‌جاي اينکه مچ کودک را حين انجام کار اشتباه بگيريد، او را در حال انجام يک کار صحيح و خوشايند، غافلگير کنيد.

*براي تحسين و تشويق روزانه کودک، دقيقاً کارش را توصيف کنيد. مثلاً به‌جاي اينکه بگوييد عالي است يا تو يه قهرماني، واضح تشريح کنيد که مي‌بينم اسباب بازي‌ها سرجايش قرار گرفته و تخت‌ات مرتب است، به اين مي‌گويند يک کار دقيق و حساب شده، تو خيلي زحمت کشيده‌اي.

*توجه خود را بر تلاش‌هاي انجام‌گرفته يا درس‌هاي آموخته شده متمرکز کنيد نه فقط بر نتيجه نهايي.

*کار را هر چه زودتر توصيف و تأييد کنيد، تشکر و قدرداني را به بعد موکول نکنيد.

*اجازه دهيد کودک درباره کار خودش قضاوت کند.

*گاهي اجازه دهيد کودک خود وظايف روزانه خانه را انتخاب کند.

*وظايف را تنظيم کنيد، خواسته‌ها را تغيير دهيد و کودکان را همزمان با رشد و بلوغ، در تصميم‌گيري‌ها شرکت دهيد.

*از کودک هر روز انتظار انجام مقداري کار داشته باشيد.

*براي انجام کارها، هر روز زمان معيني درنظر بگيريد.

*ثبات قدم و قاطعيت را با استفاده از تشويق و گاهي تنبيه مثل کم کردن حقوق هفتگي يا ماهانه يا انصراف از بردن او به پارک يا مهماني تقويت کنيد و پاداش‌هاي شفاهي فوري به او بدهيد.

*به‌خاطر داشته باشيد هدف، همکاري، احترام و علاقه متقابل است،‌ نه فقط انجام شدن کارها.

*براي کودک فرصت‌هايي فراهم کنيد تا خدمت دلسوزانه‌اي به فرد نيازمند بکند. چنين فعاليت‌هايي، احساس محبت، سپاسگزاري و تمايل بيشتر به کمک در کارهاي منزل را در او تقويت مي‌کند.

*از تهديد و تنبيه‌هاي مداوم بپرهيزيد. اين روش‌ها به ندرت نتايج مثبت و ماندگار دارند.

*به کودکان برچسب‌هاي مثبت بزنيد؛ پسر خوش شانس، دختر مهربان، برادر قوي،‌ بچه باهوش و... مي‌تواند تصور ذهني شيرين، دلپذير و ماندگاري براي بقيه عمر کودک فراهم کند.

*محدوديت‌ها يا تهديدهايي را که قادر يا مايل به انجام آن نيستند، درنظر نگيريد.

*مخصوصاً در مورد کودک خردسال، دستورهاي واضح و ساده به کار ببريد.

*تفاوت‌هاي فردي کودکان را مدنظر قرار دهيد.

*زماني که کودک تحت فشار رواني است،‌ از خواسته‌ها و انتظارات خود بکاهيد.

*به مشکل حمله کنيد، نه به کودک و شخصيت او.

*بر نقايص و کاستي‌هاي کوچک و ناچيز اصرار نورزيد.

*از کاربرد جمله‌هاي تهديدآميزي نظير « اين کار را بکن وگرنه...» پرهيز کنيد.

کلام آخر اينکه رسيدگي بيش ازحد و وابسته نگه‌داشتن کودک نهايتاً به ناتواني و بدتر از آن به ناسپاسي او مي‌انجامد. طفلي که در سال‌هاي اوليه عمر تنها گيرنده بوده و هيچ توقع و چشمداشتي از او نداشته‌ايم و فرصتي براي ابراز وجود به او نداده‌ايم در بزرگسالي به طفيلي تبديل خواهد شد که وبال گردن شده، همواره انتظار دريافت سرويس‌ها و خدمات بيشتري دارد. اين را به ياد داشته باشيم که اين چنين فردي هيچ جايگاه مناسبي در اجتماع نخواهد داشت.

نياکان ما به حمالان بازار لقب «عزيز مادر» داده بودند، فکر مي‌کنيد اين جمله چقدر صحت دارد؟ 

منابع : همشهري/ سپيده دانايي/تبيان