داشتن يک کودک کتک زن يا کتک خور

داشتن يک کودک کتک زن يا کتک خور

مجموعه: روانشناسي کودکان

کودکان در تنظيم روابطشان با هم سن وسالان خود دو دسته اند: دسته اول کساني که از دوستان خود کتک مي خورند. اين نوع کودکان هر از چند گاهي براي والدين خود احساس نگراني بوجود مي آورند زيرا والدين دوست دارند علاوه بر داشتن فرزند مودب ، بتواند از حق خودش دفاع کند. و دسته دوم کودکاني که حالت تهاجمي داند.

صرف نظر از اينکه کودکي مهاجم باشد يا تسليم، والدين او سعي مي کنند رفتارش را اصلاح کنند زيرا نگران هستند که اگر رفتار ناشايست يک پسر بچه دو ساله اصلاح نشود، در سن سي سالگي نيز به همان گونه ، رفتار کند.

برخي از ويژگي هاي تهاجمي يا انفعالي، همراه با رشد اجتماعي کودکان تغيير مي کند، والدين مي توانند با راهنمايي هاي توام با ملايمت، به کودکان بياموزند که از خود دفاع کنند يا خشم خود را کنترل نمايند.

اگر دعوايي بين فرزند شما و دوستانش روي داد، بجاي ااينکه از دوستان او خشمگين شويد، سعي کنيد به فرزند خود کمک کنيد تا راه حل هايي مسالمت آميز براي حل مشکل خود بيابد.

بطور مثال والدين مي توانند به فرزند خود بياموزند که اگر دوستش قصد کتک زدنش را داشت فورا به خانه برگردد و رفتارش را ناديده بگيرد. زيرا اگر کودک نسبت به رفتاردوستان مهاجمش واکنش نشان دهد،آنها بيشتر تشويق خواهند شد تا به عمل نامناسب خود مبادرت ورزند.

وقتي کودک بفهمد که به جاي فرار کردن از دست دوستش که قصد کتک زدن او را داشته، با وي قطع رابطه کند يعني با حفظ استقلال خود، عدم وابستگي خود را به وي نشان دهد. در طول زمان رفتار خشنونت آميز طرف مقابل به دليل از دست دادن همبازيش از بين خواهد رفت.

اکنون به نکات کليدي زير که ما را در مواجهه با کودکان مهاجم يا تسليم ياري مي دهد ، اشاره مي کنيم:

1-روانشناسان معتقدند که ارتباطي مستقيم ميان کتک زدن کودکان و مهاجم شدن آنها وجود دارد. برخورد استدلالي و استفاده حداقل از کتک زدن، رفتار تهاجمي آنها را آرام خواهد کرد.

2- کودکاني که والدين آنها برخوردي استدلالي و توضيحي با آنها دارند، معمولا در برقراري ارتباط با دوستان خود موفق ترند، زيرا مي دانند که چگونه مذاکره کنند و مشاجرات را به شيوه اي مسالمت آميز برطرف سازند.

3- کودکاني که مهاجم هستند، بايد سرگرم فعاليت هايي شوند که از زور و بازوي خود کمتر استفاده کنند و فرصت ايجاد دردسر نداشته باشند.

4- تمامي کودکان، صرف نظر از اينکه مهاجم باشند يا تسليم، به تشويق نياز دارند تا بتوانند رفتار خود را اصلاح کنند. به همه افراد خانواده تذکر دهيد تا اين نکته را در برخورد با فرزندتان رعايت کنند.

5- کودک کتک زننده را ناديده بگيريد و بيشتر توجه خود را به کودک کتک خورده معطوف کنيد. در اين صورت کودک مهاجم براي رفتارش پاداشي نخواهد گرفت.

6- اگر چندين بار به فرزند خود تذکر داديد ولي او باز هم به کتک زدن دوست خود اقدام کرد، عذرخواهي او را نپذيريد. برخي کودکان مي دانند که عذرخواهي کردن آسانترين راه فرار از تنبيه شدن است. کودکان بايد بياموزند که عذرخواهي بدون تغيير رفتار، بي ارزش است.

7- محروم کردن کودک مهاجم از فعاليت مورد علاقه اش، مي تواند يک تنبيه موثر باشد. به شرط آنکه علت آن را براي او توضيح دهيد.

8- برنامه هاي خشنونت آميز تلويزيوني مي تواند روحيه تهاجمي را در کودکان تقويت کند.

9- گاهي اوقات مذاکره ي فرد کتک خورده با شخص کتک زننده فايده اي ندارد. بعنوان مثال شکايت کردن از فرد مهاجم به والدينش ويا اينکه که کارش باعث ناراحتي دوستش شده، بي فايده است. در اين صورت والدين بايد به کودک خود بگويند که از خودت دفاع کن و تو هم او را کتک بزن. 

منبع: کليدهاي رويارويي با مشکلات رفتاري در کودکان. ترجمه مسعود حاجي زاده