مادر اقيانوس عاطفه

مادر اقيانوس عاطفه

مجموعه: آرامش سبز

 «تقديم به همه مادران »
مادر اي درخشنده ترين آفتاب هستي بخش! بتاب که خورشيد و ماه منتظرند تا از انوار طلائي ات روشنايي گيرند و پيام هستي بخش تو را در گوش همه ذرات عالم زمزمه کنند: هان! مادر ريشه درخت حيات است زنهار که تيشه بر اين ريشه روا داريد که اين ضربه نه به شخص بلکه به اجتماع است. يعني مادر اساس اجتماع است و بي او اجتماع جسمي بي روح است. حال که چنين است، پس اي آفتاب! بتاب که خلايق منتظرند تا با تو به خود آيند و خود را باز يابند و در اين بازيافت، سر دلدادگي به تو فاش مي شود.
مادر اي ستاره پرفروغ آسمان بي افق عشق! بتاب که بي تو قصه عشق ناتمام مي ماند و عاشقان سرگردان. بتاب تا از تابش نورت، جاده هاي آسماني عشق فتح گردد و خانه معشوق پيدا.
بتاب که بي تابشت، شب هاي شوم غربت و تنهايي، آدميان را در هاله اي از تاريکي و ظلمات به اسارت مي کشد.
مادر اي آرام بخش ترين نسيم پگاه زندگي! بسوز که ريحانه هاي سبز حيات لباس زرد مرگ مي پوشند و طوفان هاي وحشتناک پاييزي بر گل ها حاکم مي شوند. بوز که گل ها جز با شميم نفس عطرآگين تو معطر نمي شوند. بوز که هيچ نسيمي نمي تواند لطيف تر از نسيم خوش بوي وجودت، برگ هاي ظريف گل ها را نوازشي دهد و تو گويي که گل ها نيز بي حضور نسيمت، جوانه نمي زنند و غنچه نمي شوند.
مادر اي موج خروشان درياي بي کران عاطفه! کدام ساحل است که بتواند بر عاطفه بي منتهاي تو محيط شود؟ کدام درياست که با خروش موج عاطفه ات، متلاطم نشود؟ مگر نه اين است که دريا درياست چون ماه رخسار تو بر آبهايش مي خندد؟ مگر نه اين است که دريا ديدني است چون احساس پر صفاي تو در فضايش مي رقصد؟ براستي که دريايي که تسليم جذر و مد ماه وجودت نشود، دريا نيست، شور آبي بي ارزش است که نه تنها تشنگان را ياراي سيراب کردن ندارد بلکه سيران را نيز هر روز تشنه تر مي کند و به هلاکت نزديکتر.
مادر اي زيباترين تابلوي هستي! به راستي کدام نقاش توانسته است زيباتر از تابلوي تو را ترسيم کند؟ تابلويي که هم منشور عشق باشد و هم آيينه تمام نماي احساس و عاطفه. هم تصويري از خطرات باشد و هم تمثالي از محبت آه. مادر، چه آرام بخشي! قلبت مخزن رحمت است و نگاهت مخزن الفت. يادت تجديدکننده خاطرات است و نامت زينت بخش کلام. به راستي که مادر. تو هديه اي آسماني هستي، که بايد همه پاسدار تو باشند.
مادر! دوستت دارم و به تو عشق مي ورزم آن گونه که به من عشق مي ورزي. هم آنگاه که سرود لالائي ات خواب خوش و آرام را به من هديه مي کند و هم آنگاه که، قطرات اشکت همراه ترانه غم انگيز فراق بدرقه ام مي کند. کيست که وقتي در آغوش گرم مادرش سرنهد، طمانينه بي وصف خويش را از درون دلش احساس نکند؟ کيست که از خوان محبت مادر سير نخورده باشد؟ کيست که نام تو را در قاموس قلبش ننوشته باشد؟ کيست که ياد تو را از صفحه خاطراتش پاک کرده باشد؟
مادر تو هميشه در قلب هايي و قلب ها هميشه در تپشند. پس تو هميشه جاوداني. تو يک تاريخي که خود مورخ آني. تو زنده اي چون تاريخ زنده است. تو يادگار حوا و مريم و زهرا و زينبي. پس تو جاويدي چون زهرا جاويدان تاريخ است. آري مادر! نام پرعطوفت تو هماره بر صدر اوراق تاريخ خواهد درخشيد و ياد پر طراوتت هميشه در اذهان تداعي خواهد کرد.
مادر اي معلم ايثار و اي کوه صبور! مي ستايم ايثار بي همتا و صبر کم نظيرت را. تصديق مي کنم مقام والاي تو را. به حق که تو زيبنده وعده راستين «الجنة تحت اقدام الامهات » هستي. تو سزاوار اکرام و احساني. تو شايسته تقدير و تحسيني. و جلوه اي از احسن الخالقين. مادر! مهر و صفايت، ناز و قهرت، گريه و خنده ات،... همه چيزت را دوست دارم و مي ستايم.
مادر اي غنچه ترين گل گلستان محبت! هميشه غنچه بادت. چرا که بي وجودت غنچه ها پرپر مي شوند و گل ها بي بو. گلستان بي بهار مي شود و باغبان تنها. بهار براي هميشه مي رود و خزان مي آيد. خزاني که به جوانه هاي تازه سرزده و لاله تازه دميده هيچ رحمي نمي کند. نه! مادر، تو براي هميشه مي ماني و من لحظه اي بي تو را تصور نمي کنم.
«مادر! فرزندت، به فدايت » 

سيد محمدحامد ثابت
منبع:hawzah.net