![safapatogh.ir safapatogh.ir/](http://www.beytoote.com/images/stories/religious/re769.jpg)
به راستي چرا در قيامت همه از هم فرار ميکنند؟
- مجموعه: اصول و فروع دين
در قيامت اعمال صالح به كمك شما ميآيند
محاسبه اعمال به معناي اين است که اگر انساني کار بدي انجام داد به حساب ميآيد و اگر کار خوبي هم انجام داد ضبط ميگردد: "فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ "(7-8 زلزلة)
در اين فرصت به گوشه اي از آيات پيرامون محاسبه اعمال اشاره خواهد شد :
1 ـ "وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَآئِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنشُورًا
اقْرَأْ كَتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا
"[إسراء، 13ـ 14]
و سرنوشت (نيك يا شوم عمل) هر انسانى را (كه از غيب برايش مقدر شده و به سويش پر زده، همانند طوقى) در گردنش لازم و ثابت كردهايم، و در روز قيامت نوشتهاى را براى او بيرون مىآوريم كه آن را باز و گشوده ديدار خواهد كرد.
(به او گفته مىشود) كتاب (اعمال قلبى و بدنى) خود را بخوان، تو خود كافى هستى كه امروز حسابرس نفس خود باشى.
2 ـ «وَكُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ
وَكُلُّ صَغِيرٍ وَكَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ » [قمر،52ـ53]
و هر چه آنها به جا آوردهاند (از عقايد و اعمال) در نوشتهها (در كتابهاى عمل شخصى آنها و كتاب عمومى لوح محفوظ) ثبت است.
و هر كوچك و بزرگى (از عملها در آن) نوشته شده است.
3 ـ «كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ، وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ، كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ، ... كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ، وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ، كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ، يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ » [مطففين، 7ـ21 ] ؛
چنين نيست (كه مىپندارند حسابى نيست)، بىترديد نوشتار و كارنامه كيفرى فاجران در سجّين است ،و تو چه مىدانى كه سجّين چيست ، نوشتار (جامع) رقمخوردهاى است (كه مجازات اعمال همه فاجران در آن است ، ... چنين نيست (كه حسابى در كار نباشد)، همانا نوشتار و كارنامه پاداش نيكان در علّيّين است، و تو چه مىدانى كه علّيّين چيست ،
نوشتار (جامع) رقمخوردهاى است (كه پاداشهاى نيكان در آن است)،
كه مقربان آن را مىبينند و فرشتگان در نزد آن حاضر مىشوند.
بديهي است که محاسبه اعمال همه بندگان عين عدالت است، اما اين محاسبه به معناي اين است که اگر انساني کار بدي انجام داد به حساب ميآيد و اگر کار خوبي هم انجام داد ضبط ميگردد : "فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ " [6و7زلزلة] ؛
پس هر كه هم وزن ذرهاى كار خير كند (جزا يا تجسم خارجى) آن را مىبيند ، و هر كه هم وزن ذرهاى كار شركند آن را مىبيند.
ذرهها در قيامت محاسبه ميشوند
«فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا »؛( زلزلة: 7)
همين چيزهايي که در فضا و در نور آفتاب معلقند و ديده ميشوند، ذره هستند. اين آيه قرآن بيانگر اين موضوع است که اگر شما کار کنيد و تلاشي کنيد، حتي به اندازه يک ذره ضايع نخواهد شد.
فرض بفرماييد که شما ساعت کارتان تمام شده و پنج دقيقه اضافه ميمانيد که نه مدير ميفهمد، نه بالادست ميفهمد، نه در سوابق اثر ميگذارد و نه اضافه کار ميدهند؛ اما خدا و کرامالکاتبين اين پنج دقيقه را ميبينند و آن را در پرونده شما ثبت ميکنند؛ که اين آقا بعد از ساعت خدمت، چون ديد اين کار مانده است، پنج دقيقه بيشتر کار کرد. چنين چيزي را ما در هيچ جا، غير از عرصه دين و ايمان ديني، سراغ نداريم.
يکجا پول خوبي سر راه فردي قرار ميگيرد؛ يک رشوه، هديه، و او ميتواند بدون اين که هيچ برگه و اثر انگشتي جا بگذار، امضايي بدهد و اين پول را بگيرد ؛ اما محض رضاي خدا نميگيرد ؛ با اينکه ميتواند و هيچ کسي از اين ماجرا خبردار نمي شود اما چون ميداند که خداوند در همه حال نظاره گر اعمال او است ، از آن پول حرام و عمل خلاف مي گذرد.
اين را بدانيم و يقين داشته باشيم که همه اين رفتارهاي ما ثبت ميشود و آن وقتي به کار ما ميآيد که «يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
روزى كه آدمى از برادرش مىگريزد ،و از مادر و پدرش ،و از همسر و پسرانش ،براى هر انسانى در آن روز حال و كارى خواهد بود كه او را به خود مشغول دارد»( عبس: 34-37) است.
آن روز، روزي که انسان از برادر خودش به خاطر کثرت التهاب، شدت، اضطراب و آشفتگي حاکم بر روز قيامت و حساب و جزاي الهي و مو از ماست کشيدن الهي ميگريزد؛ آن روز چنان سنگين و سخت است که «... يَوْمًا يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِيبًا : .. كودكان را (از شدت هول) پير سپيدمو كند پرهيز خواهيد كرد؟ »؛( مزمل: 17) جوان را پير ميکند؛ انسان در آن روز از پدر و مادر خودش و از بچهاش و از همسر خودش ميگريزد.
به راستي چرا در قيامت همه از هم فرار ميکنند؟
«لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ »؛ هر کسي به قدر خودش گرفتاري دارد که همان گرفتاري خودش برايش بس است و مجال اين نيست که به فکر کس ديگري باشد.
چهره شناسي به روايت قرآن
در آن روز و در آنجا، «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ : چهره هايى در آن روز خرم و شاداب است»( قيامت: 22) چهرههايي شادند؛ چهرههايي گرفته.
منابع:
سايت حوزه
پرسمان
http://www.beytoote.com