بهترين بازيگران مرد تاريخ سينما (+عکس)

بهترين بازيگران مرد تاريخ سينما (+عکس)

مجموعه: دنياي بازيگران

سايت معتبر سينه ريوو 10 بازيگر برتر تمام دوران را انتخاب کرده است. البته ستارگان مرد. انتخاب به گونه اي است که  نمي‌توان اعتراضي به آن کرد. هر 10 نفر از اسطوره هاي مسلم دنياي سينما هستند.

 ترکيبي از 5 ستاره مدرن – براندو، پاچينو، نيکلسون، دونيرو و نيومن – و 5 ستاره کلاسيک شامل کري گرانت، جيمز استوارت، همفري بوگارت و هنري فاندا. انتخاب به گونه اي است که نمي‌توان اعتراضي به آن کرد. هر 10 نفر از اسطوره هاي مسلم دنياي سينما هستند.

اين سايت در مقدمه اين انتخاب يک فهرست 10 نفره دوم را نيز منتشر کرده و نوشته که اين 10 نفر نيز شايستگي حضور در هر فهرستي از بزرگ ترين ستاره هاي تاريخ سينما را دارند که در انتهاي مطلب اين فهرست نيز آورده شده است.

1 – مارلون براندو

2004-1924

اسطوره بازيگري. اولين نمونه اعلاي مکتب آکتورز استوديو. با اعتماد به نفسي خيره کننده که گاه پهلو به پهلوي خودپسندي مي‌زد. از دهه 40 و 50 با فيلم هايي مثل اتوبوسي به نام هوس، زنده باد زاپاتا و در بارانداز چهره شد و در دهه 70 با پدرخوانده به يک افسانه زنده بدل شد. برخلاف انتظار تعداد فيلم هاي بزرگش چندان زياد نيست اما تاثير موحشي بر نسل بعدي بازيگران گذاشته است. دلمشغولي هاي سياسي و اقتصادي اش و ميلش به انزوا کارنامه او را به اندازه کافي پبربار نساخته است. اما در همين معدود شاهکارهايش، نبولغ بي نظير بازيگري اش با تمام وجود احساس مي‌شود.

بهترين فيلم ها: اتوبوسي به نام هوس (1951)، در بارانداز (1954)، پدرخوانده

فيلم هاي مطرح ديگر: زنده باد زاپاتا (1952)، وحشي (1953)، شيرهاي جوان (1958)، آخرين تانگو در پاريس (1973).

2 – آل پاچينو

1940-؟

در دهه 70 بهترين بازيگر دنيا بود. يک نيويورکي متوسط القامت با چهره اي خنثي و حتي مي‌شود گفت روشنفکرانه با پدرخوانده چهره شد و با سرپيکو و بعدازظهر سگي و مترسک و پدرخوانده 2 (همگي ساخته شده در نيمه اول دهه 70) شهرتي افسانه اي يافت. از نيمه دوم دهه 80 اسير مشوربات الکلي شد اما در دهه 90 با فيلم هايي مثل بوي خوش زن و مخمصه، بازگشتي خيره کننده داشت. موفقيت پياپي فيلم هاي دوره اخيرش محبوبيت گمشده اش را دوباره احيا کرده است.

بهترين فيلم ها: پدرخوانده (1972)، بعدازظهر سگي (1975)، صورت زخمي‌(1984)

فيلم هاي مطرح ديگر: سرپيکو (1972)، پدرخوانده2 (1974)، مخمصه (1995)، نفوذي (1999)

3 – جک نيکلسون

1937-؟

قيافه سمپاتيک او راه را برايش هموار ساخته است. او به هيچ وجه زيبا نيست و حتي بارقه اي شيطاني در چهره اش احساس مي‌شود اما از آن چهره هايي است که نمي‌توان چشم ازشان برداشت. در دهه 70 در يک دوره شکوفايي حيرت انگيز کاراکترهايي را ايفا کرد که در هيچ سبک و سياق بازيگري نمي‌گنجند و محصول نبوغ غريزي او به عنوان يک بازيگر فوق مدرن بودند. او به عنوان بازيگر از حس همذات پنداري تماشاگر مي‌گريزد و او را به چالش مي‌کشد. حضور او در هر فيلم يعني سهمي‌از جذابيت يک فيلم. او از اواخر دهه 60 تا امروز هميشه يکي از وزنه هاي هاليوود باقي مانده است.

بهترين فيلم ها: محله چيني ها (1974)، ديوانه از قفس پريد (1975)، تلالو (1980)

فيلم هاي مطرح: چند قطعه آسان (1971)، پستچي دوبار زنگ مي‌زند (1979)، پتمن (1989)، بهترين شکل ممکن (1996)

4 – رابرت دنيرو

1943-؟

اين بازيگر محبوب اسکورسيزي (او در 7 فيلم اسکورسيزي بازي کرده است) با بازي در فيلمي‌ از کاپولا شهرت جهاني پيدا کرد. در پدرخوانده 2 و در نقش جواني هاي دن کورلئونه. توانايي اش در نمايش خشم کنترل نشده، عصيان هاي ناگهاني و تلاطم هاي احساسي او را به بازيگر محبوب اسکورسيزي بدل کرد. چهره ايتاليايي تبار او موجب شد تا به شکل سنتي در نقش گانگسترها ظاهر و مشهور شود. از دهه 90 اين پديده مسلم بازيگري، استعداد کميک خود را جدي تر گرفت و در مجموعه اي از فيلم هاي مردم پسند کمدي ظاهر شد (مثل اين را تحليل کن). او يکي از استوانه هاي بازيگري معاصر است که همچنان توانايي جذب مغناطيسي تماشاگر را داراست اما مدت هاست که نقش مهمي‌ايفا نکرده است.

بهترين فيلم ها: پدرخوانده 2 (1974)، راننده تاکسي (1975)، گاو خشمگين (1980)

فيلم هاي مطرح: سلطان کمدي (1982)، روزي روزگاري آمريکا (1984)، مخمصه (1995)، کازينو (1996)

5 – پل نيومن

2008-1925

در دهه 50 به عنوان جانشين جيمز دين جوانمرگ ظاهر شد. در نقش جوان عترض احساساتي منزوي اما به سرعت نشان داد که توانايي هاي فراتري از آن بازيگر فقيد را در چنته دارد. بدون آن حس خوددلسوزي آزارنده جيمز دين. او به سادگي در نقش هايش مي‌لغزيد و به راحتي توانست در قالب کلاسيک بازيگران هاليوود جاي بگيرد. او از آن دسته بازيگراني است که در يادآوري فيلم ها و شخصيت هايي که بازي کرده ناخودآگاه لبخندي بر صورتتان مي‌نشيند. او در دهه 60 ستاره بي رقيب سينماي جهان بود. شهرت او در دهه 70 رو به زوال رفت و در دهه 80 (به رغم بردن يک اسکار) خاموش شد.

بهترين فيلم ها: گربه روي شيرواني داغ (1958)، بيلياردباز (1961)، لوک خوش دست (1967)

فيلم هاي مطرح: هاد (1963)، مرد (1966)، بوچ کسيدي و ساندنس کيد (1969)، نيش (1973)

6 – کري گرانت

1986-1904

او را مي‌توان عصاره تمام فضائل بازيگري هاليوود دانست. نمايشي از طنز، چهره جذاب، زمان سنجي و توانايي هاي استاندارد بازيگري. او از ابتداي دهه 30 تا نيمه دهه 60 به مدت 35 سال ستاره مسلم سينما باقي ماند و با مجموعه اي از مشهورترين کارگردانان هاليوود همکاري کرد. شيوه سهل و ممتنع او در بازيگري هرگز در سينما تکرار نشده است. او متخصص بازي در فيلم هاي کمدي بود اما در نقش هاي درام نيز جلوه فراموش ناشدني دارد. تاثير او بر بازي ستارگاني مثل تام هنکس و جورج کلوني محسوس است. او از آن دسته ستارگاني است که هرگز به اسکار نزديک هم نشد.

بهترين فيلم ها: نگهداري از بيبي (1938)، بدنام (1946)، شمال از شمالغربي (1959)، معما (1964)

فيلم هاي مطرح: حقيقت تاسفبار (1938)، فقط فرشته ها بال دارند (1939)، ارسنيک و توري کهنه (1944)، ماجراي به يادماندني (1957)

7 – جيمز استوارت

1997-1908

مرد نجيب سينما کمي‌ پس از کري گرانت جلوه کرد و يک دهه پس از او از سينما کناره گرفت. اين يعني 40 سال بازي در سينما در بالاترين سطح ممکن. قامت بلند و احساسي را عدم تعادل روحي را به تماشاگر منتقل مي‌ساخت که باعث جلب همدلي تماشاگر مي‌شد چهره او به رغم خوشايند بودن هيچ ارتباطي با قهرمان استاندارد آمريکايي نداشت. او ايفاگر نقش مرداني اخلاق گرا، کمي ‌رمانتيک با حسي از طنز و درگير مشکلات روزمره زندگي بود. ردپاي او بر بي شمار شاهکار سينمايي از بزرگترين کارگردانان سينماب ه چشم مي‌خورد و در همه اين فيلم ها او کار خودش را به بهترين شکل ممکن انجام داده است.

بهترين فيلم ها: مغازه سرنبش (1940)، چه زندگي شگفتي (1946)، پنجره عقبي (1954)، سرگيجه (1958)

فيلم هاي مطرح: آقاي اسميت به واشنگتن مي‌رود (1939)، داستان فيلادلفيا (1940)، مهميز برهنه (1953)، مردي که ليبرتي والانس را کشت (1961)

8 – همفري بوگارت

1957-1899

بوگارت جدا از ظرفيت هاي بازيگري اش بيشتر به عنوان يک شمايل در سينما حضور دارد. نمايشي عيني از کلبي مسلکي، تلخ انديشي، وارستگي اخلاقي و در ترکيب با يک زبان گزنده و نيشخندهاي ملايم. او در دهه 30 با سينماي گانگلستري شروع کرد اما در دهه 40 در زمان اوج گيري سينماي سياه به عنوان چهره اصلي اين نوع سينما مشهور شد. نمي‌توان ارزيابي دقيقي از توانايي هاي او به عنوان يک بازيگر انجام داد. افسانه پيرامون او چنان با واقعيت ترکيب شده که سخت است بوگارت حقيقي را تشخيص داد. مرگ او در سن 58 سالگي اين افسانه را تشديد کرد.

بهترين فيلم ها: شاهين مالت (1941)، کازابلانکا (1942)، خوب ابدي (1946)، در مکاني خلوت (1950)

فيلم هاي مطرح: سي يراي مرتفع (1940)، داشتن و نداشتن (1944)، گنج هاي سي يرا مادره (1948)، قايق آفريکن کويين (1951)

9 – گري کوپر

1961-1901

گري کوپر از سينماي صامت در مقام يک ستاره شروع کرد و در دهه هاي 30 و 40 و 50 اين مقام را حفظ کرد. در پشت چهره و کاراکتر موقر او نوعي بازيگوشي کودکانه احساس مي‌شد. در صدا و حرکاتش خامي ‌موج مي‌زد اما همه اينها مانع نشد که او در مقام قهرمان نمونه آمريکايي محبوبيت خارق العاده اي نيابد. تا آنجا که طعنه ادبي رومن گاري به افسانه از رنگ و رو رفته آمريکا، نام خداحافظ گري کوپر را بر خود گرفت. از چهره کوپر نوعي سلامت روان نيرومندي و حس نيت تراوش مي‌کرد اما در دهه 50 به شکل متناقضي در بهترين فيلم هايش نوعي نااستواري و اضطراب را به نمايش گذاشت که نشانه اي از کمال ديررس بازيگري او بود.

بهترين فيلم ها: گروهبان يورک (1940)، ماجراي نيمروز (1952)، عشق در بعدازظهر (1957)، مردي از غرب (1958)

فيلم هاي مطرح: آقاي ديدز به شهر مي‌رود (1936)، زنگ ها براي که به صدا درمي‌آيند (1943)، سرچشمه (1949)

10- هنري فاندا

1982-1905

يکي ديگر از بلندقامتاني که در دهه 30 در سينماي آمريکا درخشيدند (گرانت، استوارت، کوپر و جان وين نيز همگي از قدي بالاي 185 برخوردار بودند) در چره او نوعي رمانتيسيم ويکتوريايي موج مي‌زد اما به سرعت نشان داد که در عرصه کمدي نيزي بازيگر مطرحي است. فاندا از 1935 بازيگري را آغاز کرد و در سال 1981 در آخرين فيلمش يعني برکه طلايي ظاهر شد. 46 سال بازي و جالب آنکه براي آخرين فيلمش بالاخره برنده اسکار شد. در اين ميان از اواخر دهه 40 تا نيمه دهه 50 به شوق بازي در تئاتر سينما را به طور موقت ترک کرد. او يکي از شمايل هاي وقار عميق مردانه در سينماست.

بهترين فيلم ها: خوشه هاي خشم (1940)، ليدي ايو (1941)، کلمنتاين عزيزم (1946)، 12 مرد خشمگين (1958)

فيلم هاي مطرح: تنها يک بار زندگي مي‌کني (1937)، آقاي لينکلن جوان (1939)، مرد عوضي (1957)، روزي روزگاري در غرب (1969)

فهرست دوم 10 بازيگر بزرگ ديگر

11 – مارچلو ماستروياني 12 – جان وين 13 – گريگوري پک 14 – اسپنسر تريسي 15 – ژان گابن 16 – برت لنکستر 17 – الک گينس 18 – جيمز دين 19 – تام هنکس 20 – دانيل دي لوييس

منبع: 7sobh.com